♦همچنان نابالغ♦

از اونجایی که وقتی شروع به نوشتن میکنی نباید یه لحظه م درنگ کنی و بدون فکر و هماهنگی قبلی هر چی به ذهنت اومد و بنویسی، منم سعی میکنم که مثل پست قبل انقدر شسته رفته نباشه این پست تا بی فکر بودنشو خوب نشون بده.

از اونجایی که این تمرین جواب داد و من با خود درونیم ارتباط موثر برقرار کردم، دوبار سراغ این تمرین اومدم، ولی یه ذره وسواس نمیذاره که این تمرینو درست انجام بدم و از اونجا که عوال حواس پرت کننده جزیی از زندگی ما شده این تلاشها زیاد جواب نخواهند داد ولی بازم با این حال کاریه که از دستم برمیاد، اولین چیزی که مینویسم اینه که اصلا نمیشه بدون سانسور حرف زد نه بخاطر اینکه حرفایی که میخوام بزنم حرفای بدین، یا چیزیو نقض میکنن، بخاطر اینه که یه چیزایین که به محض بیان شدن تو دسته ی قبول شده ها قرار میگیرن و علاوه بر اون اینجا یه وبلاگه، و نه از نوع شخصیش، یه مدل بی طرفدارش.

من میخوام به اینکه چی سرم اومده(اگه واقعا چیزی شده باشه) فکر کنم ولی مثل اینکه دنیای بیرون جلومو میگیره، و دقیقا وقتی که من میخوام بیام بلاگ و پست شماره دو رو بذارم، همسایمون حس مهمونیش میگیره و با امکاناتی که داره آهنگای ۶&۸  پلی میکنه و ما دچار دوگانگی احساسات میشیم و در حال زاری قر میدیم و میگیم یارم ای یار یار ضربدر ۲

این اصلا بخاطر این نیست که سطح فرهنگی این جامعه (این جامعه ی نوعی نه ها، به معنای واقعی کلمه این جامعه) پایینه، بلکه بخاطر اینه که کائنات هستی سعی در خوشحالسازی من دارن.( بذار این طوری فکر کنیم، بهتره)

و در همین لحظه که من میخوام مثبت فکر کنم باید به سوال «فکر کردی کی ای مگه؟!» که ذهنم ازم میپرسم هم جواب بدم.

باید بگم که من وقت گذاشتم و اومدم که بن وضعیت فعلیم رسیدگی کنم ولی مثل اینکه از نظر بعد زمانی دقیق نبودم

پس: کاری که ازم بر میومدو برات انجام دادم. نتیجه ندادنش به من ربطی نداره.

اولا که سلام جناب کیگو. (منظور اینه که سراغی نمیگیری ازمون)

دوما که اصلا شما کاری به فرمت اسم گذاری پستها نداشته باش. (تا اطلاع ثانوی)

سوما سفارش شده که برای نظم ذهنی هر شب ۱۰ دقیقه تمام تفکرات روی کاغذ اورده بشه. (که کنایه از نوشتنه دیگه، مگه نه)

و دقیقا وقتی که من به خودم میگم که نسل بلاگنویسی ورافتاده باید تو آپدیتای بلاگ اکسوال اوتاکو پیدا کنم، دلیل چیست ای شیخ؟ این میتونه یه دلیل دیگه م داشته باشه و اون اینه که این فضاها رو با ما تنها گذاشتن(یعنی چی دقیقا؟!)

و قطعا برای پست گذاری لبتاب برای شما(ی نوعی) بهتر است. ولی چقدر خوب میشد اگه بلاگ اپ داشت.(نگید که داره و من از کاروان جا موندم)

انقدر ننوشتم که الان فکرام تو ترافیک موندن، به همم راه نمیدن هیچ کدومشون. 

۱- همه هم دیگه رو به نوعی اکسپلویت میکنن(حالا یعنی چی؟) یعنی چرخه آسیب زدن به همو ادامه میدیم، الف به ب ، ب به بعدی، بعدی به حسن آقا،‌ حسن آقا به ط، ط به ع.شروه، ع.شروه (چرا ایشون عاخه) به فرد دیگه و فرد دیگه به الف(گفتم چرخه نوعیمونو تکمیل کنم) آسیب میزنن و این چیز بدیهیه اصلا لازم نیست بهش فکر بشه چه برسه به اینکه ذهنم اشغال کنه)

۲- مورد بعدی که میخوام بگم اینه که گیر کردن تو یه رابطه بد واقعا میتونه اعصابتونو هفته ها یا شاید ماهها داغون کنه.

حالا رابطه بد چیه؟ (چیزی نیست آروم باشین) دوستیه که مدام از خودش(و قطعا نه قسمتای شادش) حرف بزنه، تمام تلاشای تو برای عادی جلوه دادن زندگی و اتفاقاتشو نادیده بگیره و باعث بشه احساس کنی دیگه دلت نمیخواد از جات پا شی.

۳-اینکه من چرا باید درباره روابط صحبت کنم یه سواله، مگر نه اینکه خودم همچین چیزیو قبول کردم؟

۴-کشف شد که نوشتنای من درواقع تلاشی برای ورود به دنیای ذهن بوده و با متوقف شدن ذهن نوشتنم متوقف شده(یا ممکنه بالعکس باشه)

۵-اینکه آدم آرزوهای کوچیکی داشته باشه واقعااااا به خودش مربوطه 

۶-من هنوز بهش فکر میکنم و یاد قضیه (بنا به تصمیم نویسنده حذف شد) میوفتم، و فکر میکنم که اون موقع اگه طور دیگه ای رفتار کرده بودمم الان چیزی عوض نمیشد.

۷-از دراما بدم میاد، منظورم سریالای تلویزیونی نیست منظور داستانای آبکی و بدنوشته شده ایه که تو زندگی عادی همه (زندگی خاصم داریم مگه) پیش میاد.

۸-اینکه من بهت اهمیت میدمو باور نکن. تحت هیچ شرایطی.

۹-فکر کنم بسه دیگه.

۱۰-من تو ذهنم دنبال مسائل قدیمی تر بودم ولی.

۱۱-نه واقعا مثل اینکه دیگه چیزی نمیخوام بگم.